Michael Johansson’a göre, evet oynanır. Eserlerine kısaca bir bakmak bile neden böyle düşündüğünü anlamamızı sağlıyor. Johansson biraz Tetris, biraz Lego, biraz IKEAvari heykelleri ve tasarımlarıyla 2007’den beri izleyicilerinin algılarıyla oynuyor. Küçük ya da büyük akla gelebilecek her türlü eşyayı Tetris’in boşluk bırakmamak fikrine uygun şekilde iç içe, üst üste, yan yana yerleştiriyor. Sonraki aşamada hepsinin çoğunlukla bir dikdörtgen oluşturmak üzere bir araya gelmesine dikkat ediyor. Sonunda her baktığımızda yeni bir şeyin dikkatimizi çektiği biraz saçma biraz da yeni bir bütün ortaya çıkıyor. Hatta, Michael Johansson 2009 tarihli üç eserine Tetris, 3D Tetris ve Tetris Fact Liverpool isimlerini vermiş. Aşağıdaki resimde Stockholm’deki Liljevalchs galerisinin deposundan aldığı nesnelerle hazırladığı Tetris isimli eseri var.
Johansson dünyayı eşyalarla tanımlıyor: Sahip olduğumuz, ihtiyacımız olan ya da sadece sahip olmak istediğimiz/istemediğimiz eşyalarla. Eserlerini tamamlamak için özellikle bit pazarlarından aldığı eşyaları kullanıyor ve bunları renklerine, materyallerine ya da menşelerine göre ayırıp sınıflandırıyor. Mesela renge göre düzenlediği resimdeki eserini Fyrahundra nyanser av brunt II (Kahverenginin Dört Yüz Tonu) olarak adlandırmış.
Herhangi bir enstalasyonun içinde gündelik hayatımızdan aşina olduğumuz eşyalar görmemiz çok olası. Rendeden kantara, otomobilden koltuğa kadar küçük büyük her türlü ikinci el eşyaya Johansson’un eserlerinde yeni bir kullanım alanı yaratılmış. Her gün gördüğümüz onlarca nesne yeni anlamlar ve yeni işlevler kazanıp bambaşka bir bütünün parçaları oluvermiş.
Johansson’ın eserlerinin önemli bir başka özelliği de sergilendikleri salonlarda çeşitli boşlukları dolduracak şekilde tasarlanmış olmaları. Kapı eşikleri ve merdiven boşlukları gibi mimari herhangi bir boşluk Johansson’ın eserlerinden birine ev sahipliği yapabilir.
